Lezen is meevoelen met het hart van een ander

Meevoelen

Vroeger was mijn adagium: “lezen is denken met het hoofd van een ander” (citaat van de Duitse filosoof Arthur Schopenhauer). En -oh boy- wat was ik een denkertje. De laatste jaren is het voor mij veranderd in: “lezen is meevoelen met het hart van een ander”.

Zo (her)las ik onlangs “De Creatiespiraal – de natuurlijke weg van wens naar werkelijkheid” (van Marinus Knoope, 1998) en misschien kan je het volgende met mij meevoelen.

“Het tonen en vooral het uiten van emoties anders dan erover spreken is in onze cultuur een taboe. We doen het zelf niet zomaar en we voelen ons ongemakkelijk als een ander het doet. Toneelspelers, zangers en conferenciers mogen het wel voor zover het hun artistieke werk betreft. Verder wordt iedereen geacht in het openbaar zijn/haar emoties op te houden en ze voor thuis, voor als we echt alleen zijn of voor altijd te bewaren.”

Het verhaal

Omdat het leven van emoties verboden is, gaan we erover denken en praten, en verdiepen we ons in de schuldvraag. Is het mijn schuld of is het zijn schuld dat ik me zo voel? We gaan oordelen en veroordelen. Er ontstaat een verhaal over hoe erg het wel niet is. Een verhaal dat we keer op keer herhalen. Een verhaal waarmee we het zo ongewenste in onszelf levend houden.

Je put jezelf uit met het beschrijven van hoe onrechtvaardig het allemaal is. Daarmee versterk je juist wat je niet wil, je schept het beeld van een onrechtvaardige wereld. En daarin heb je misschien wel gelijk, maar als je wilt dat de wereld verandert, heb je daar niets aan.

Ondertussen proberen we onze onaangename gevoelens te verdoven, te negeren en te onderdrukken. We vluchten ervoor weg. Maar vanbinnen sparen we ze op. Die onprettige stemmingen veroorzaken ook spanning in je lichaam, je krijgt er bijvoorbeeld buikpijn van of nekklachten.

En het tragische is dat naar mate je een emotie meer en langer inhoudt en dus meer opspaart, hij aan je buitenkant steeds zichtbaarder wordt.

Zichtbare emoties

Wie zijn verdriet, boosheid of machteloosheid negeert en verbergt, ziet er voor een buitenstaander steeds verdrietiger, bozer of machtelozer uit. En vaak worden verdrietige mensen juist in de steek gelaten, de bozen gepest en de machtelozen misbruikt. Met andere woorden, door je ongewenste emotie te onderdrukken, roep je bij je omgeving precies dat gedrag op waardoor jij weer in datzelfde ellendige gevoel terecht komt. Het verbergen van emoties mislukt altijd.

Wie zijn angst negeert en probeert te verbergen achter een stoer uiterlijk houdt vooral zichzelf voor de gek.

Familieopstelling

Bij een familieopstelling ontdek je wat de kwaliteit is die verborgen ligt achter je onaangename emoties.

‘Helderheid’ biedt 2 opties aan:

1. Je kan dat doen met een groep mensen, representanten. Die praten niet over wat er dwars zit, dat voelen ze in hun lijf en daar geven ze vaak fysiek uitdrukking aan. Zelf kom je ook in de opstelling. Je voelt weer de lichamelijke verschijnselen en neemt ze bewust waar. En ontdek hoe prettig dat is.
2. Je kan ook een (individuele) opstelling doen met poppetjes/figuurtjes/stenen – eigenlijk met alles. Door te kijken hoe het op tafel staat wordt je je bewust van wat eerder verborgen bleef.

En zo doorbreek je wat jou de weg belemmert. En kan de liefde en de energie weer stromen.